[سوره الزخرف (43): آيات 20 تا 22]

وَ قالُوا لَوْ شاءَ الرَّحْمنُ ما عَبَدْناهُمْ ما لَهُمْ بِذلِكَ مِنْ عِلْمٍ إِنْ هُمْ إِلاَّ يَخْرُصُونَ (20) أَمْ آتَيْناهُمْ كِتاباً مِنْ قَبْلِهِ فَهُمْ بِهِ مُسْتَمْسِكُونَ (21) بَلْ قالُوا إِنَّا وَجَدْنا آباءَنا عَلى‌ أُمَّةٍ وَ إِنَّا عَلى‌ آثارِهِمْ مُهْتَدُونَ (22)

ترجمه:

20- آنان گفتند اگر خدا مى‌خواست ما آنها را پرستش نمى‌كرديم، ولى به اين امر يقين ندارند، و جز دروغ چيزى نمى‌گويند.

21- يا اينكه ما كتابى پيش از اين به آنها داده‌ايم و آنها به آن تمسك مى‌جويند؟

22- بلكه آنها مى‌گويند ما نياكان خود را بر مذهبى يافتيم و ما نيز به آثار آنها هدايت شده‌ايم.

تفسير: آنها دليلى جز تقليد از نياكان جاهل ندارند؟

در آيات گذشته نخستين پاسخ منطقى به عقيده خرافى بت‌پرستان كه فرشتگان را دختران خدا مى‌پنداشتند داده شد، و آن اينكه براى اثبات يك ادعا قبل از هر چيز مشاهده و رؤيت و حضور در صحنه لازم است، در حالى كه هيچيك از بت‌پرستان هرگز نمى‌توانند مدعى شوند كه به هنگام آفرينش فرشتگان در آن صحنه شاهد و ناظر بوده‌اند.