عذرى از آنها پذيرفته نمى‌شود، و در نتيجه راه نجاتى براى آنها نيست.

نخست مى‌گويد:" پس تمام حمد و ستايش مخصوص خدا است" (فَلِلَّهِ الْحَمْدُ).

چرا كه او" پروردگار همه آسمانها، و پروردگار زمين، و پروردگار همه جهانيان است" (رَبِّ السَّماواتِ وَ رَبِّ الْأَرْضِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌).

" رب" به معنى مالك و مدبر، و حاكم و مصلح است، بنا بر اين هر خير و بركتى است از ناحيه ذات پاك او است و به همين دليل تمام ستايشها به او باز مى‌گردد، حتى ستايش گل، و صفاى چمن، و صفاى نسيم، و زيبايى ستارگان ستايش او است كه همه از ذات پاكش سرچشمه مى‌گيرد و با لطف و عنايتش پرورش مى‌يابد.

جالب اينكه يك بار مى‌گويد: پروردگار آسمانها، بار ديگر پروردگار زمين، و سرانجام پروردگار همه جهان هستى و جهانيان، تا اعتقاد به ارباب انواع و خدايان مختلفى را كه براى موجودات گوناگون قائل بودند درهم بكوبد، و همه را به سوى توحيد ربوبى دعوت كند.