ترجمه:

32- و هنگامى كه گفته مى‌شد وعده خداوند حق است و در قيامت هيچ شكى نيست، شما مى‌گفتيد: ما نمى‌دانيم قيامت چيست؟ ما تنها گمانى در اين باره داريم، و به هيچوجه يقين نداريم! 33- و سيئات اعمالشان براى آنها آشكار مى‌شود، و سرانجام آنچه را استهزا مى‌كردند بر آنها واقع مى‌گردد.

34- و به آنها گفته مى‌شود: امروز شما را فراموش مى‌كنيم همانگونه كه شما ديدار امروز را فراموش كرديد، و جايگاه شما دوزخ است، و هيچ ياورى نداريد! 35- اين به خاطر آن است كه شما آيات خدا را به سخريه گرفتيد و زندگى دنيا شما را مغرور كرد، امروز آنها از دوزخ خارج نمى‌شوند، و هيچگونه عذرى از آنها پذيرفته نيست.

36- بنا بر اين حمد و ستايش مخصوص خدا است، پروردگار آسمانها و پروردگار زمين، و پروردگار همه جهانيان.

37- و براى او است كبريا و عظمت در آسمان و زمين و او عزيز و حكيم است.

تفسير: آن روز كه اعمال سوء انسان آشكار مى‌شود.

نخستين آيه مورد بحث در حقيقت توضيحى است براى آنچه در آخرين آيات گذشته به صورت اجمال بيان شده بود، توضيحى است بر مساله استكبار كافران در برابر آيات الهى و دعوت انبيا، مى‌فرمايد:" هنگامى كه گفته مى‌شد وعده الهى حق است و در قيامت هيچ شكى نيست شما مى‌گفتيد: ما نمى‌دانيم قيامت چيست؟ ما تنها گمانى در اين باره داريم و به هيچوجه يقين نداريم" (وَ إِذا قِيلَ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ السَّاعَةُ لا رَيْبَ فِيها قُلْتُمْ ما نَدْرِي مَا السَّاعَةُ إِنْ نَظُنُّ إِلَّا ظَنًّا وَ ما نَحْنُ بِمُسْتَيْقِنِينَ‌).

تعبير" ما نَدْرِي مَا السَّاعَةُ":" نمى‌دانيم قيامت چيست"؟ در حالى كه‌