نيرومند و گسترده‌اى داشتند، نه تنها داود و سليمان كه عده كثيرى از بنى اسرائيل در عصر خود، زمامدارانى نيرومند بودند.

" حكم" در تعبيرات قرآن معمولا به معنى قضاوت و داورى است، ولى از آنجا كه مقام قضاء، هميشه جزئى از برنامه حكومت است و قاضى بدون پشتوانه قدرت حكومت كارى از او ساخته نيست، دلالت التزامى بر مساله زمامدارى نيز دارد.

در آيه 44 مائده در باره تورات مى‌خوانيم: يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذِينَ أَسْلَمُوا:

" پيامبرانى كه در برابر فرمان خدا تسليم بودند، بوسيله تورات در ميان مردم داورى مى‌كردند".

سومين نعمت الهى بر آنها مقام" نبوت" بود كه خداوند انبياى بسيارى را از آنها برگزيد.

در روايتى آمده است:" عدد انبياى بنى اسرائيل بالغ بر هزار نفر مى‌شد" [1] و در روايت ديگرى انبياى بنى اسرائيل چهار هزار نفر ذكر شده است‌ [2] اينها همه از مواهب پروردگار بر آنها بود.

در چهارمين مرحله سخن از مواهب مادى مى‌گويد، سخنى جامع و فراگير، مى‌فرمايد:" از انواع روزيهاى پاكيزه به آنها عطا كرديم" (وَ رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّيِّباتِ‌).

پنجمين و آخرين موهبت، برترى و قدرت بلا منازع آنها بود چنان كه در پايان آيه مى‌افزايد:" و ما آنها را بر جهانيان برترى بخشيديم" (وَ فَضَّلْناهُمْ عَلَى الْعالَمِينَ‌).

بدون شك منظور از" عالمين"، در اينجا مردم همان عصر است، زيرا آيه‌

[1]" مجمع البيان" جلد 9 صفحه 75.

[2]" بحار الانوار" طبع جديد جلد 11 صفحه 31.