نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 20 صفحه : 489
نكتهها:
1- وحى در لغت و قرآن و سنت:
اصل وحى چنان كه راغب در مفردات مىگويد اشاره سريع است خواه با كلام رمزى
باشد، و يا صداى خالى از تركيب كلامى، و يا اشاره با اعضا (با چشم و دست و سر) و
يا با نوشتن.
از اين تعبيرات به خوبى استفاده مىشود كه در وحى اشاره از يك سو و سرعت از
سوى ديگر نهفته شده، و به همين دليل براى ارتباط مرموز و سريع انبياء با عالم غيب،
و ذات پاك پروردگار، اين كلمه استخدام شده است.
در قرآن مجيد و لسان اخبار" وحى" به معانى مختلفى به كار رفته است،
گاه در مورد انبيا، گاه در انسانهاى ديگر، گاه در مورد ارتباطهاى رمزى ميان
انسانها، و گاه ارتباط مرموز شياطين و گاه در مورد حيوانها.
جامعترين سخن در اين زمينه سخنى است كه از على ع در پاسخ شخصى كه از مساله وحى
سؤال نمود نقل شده، امام آن را به هفت قسم تقسيم فرمود:
" ما به تو وحى فرستاديم همانگونه كه به نوح و پيامبران بعد از او وحى
فرستاديم، و به ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط (طوائف بنى اسرائيل) و
عيسى و ايوب و يونس و هارون و سليمان وحى نموديم، و به داود زبور داديم" [1] 2- وحى به معنى
الهام مانند وَ أَوْحى رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ:" پروردگارت به زنبور عسل الهام فرستاد" [2]