" آنها كسانى هستند كه به هنگام غضب عفو مى‌كنند" (وَ إِذا ما غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ‌).

نه تنها در موقع غضب زمام اختيار از كفشان ربوده نمى‌شود، و دست به اعمال زشت و جنايات نمى‌زنند، بلكه با آب عفو و غفران قلب خود و ديگران را از كينه‌ها شستشو مى‌دهند.

و اين صفتى است كه جز در پرتو ايمان راستين و توكل بر حق پيدا نمى‌شود.

جالب اينكه: نمى‌گويد آنها غضب نمى‌كنند، چرا كه اين جزء طبيعت انسان است و در بعضى موارد، يعنى در آنجا كه براى خدا، و در راه احقاق حق مظلومان باشد، ضرورت دارد، بلكه مى‌گويد آنها به هنگام غضب آلوده گناه نمى‌شوند، سهل است به سراغ عفو و غفران مى‌روند، و بايد هم چنين باشد، چگونه انسان مى‌تواند در انتظار عفو الهى به سر برد در حالى كه خود كينه‌توز و انتقامجو است، و به هنگام غضب هيچ قانونى را به رسميت نمى‌شناسد؟! و اگر مى‌بينيم در اينجا مخصوصا روى مساله" غضب" تكيه شده به خاطر آن است كه اين حالت آتش سوزانى است كه در درون جان انسان شعله‌ور مى‌شود، و بسيارند كسانى كه قادر بر مهار كردن نفس در آن حالت نيستند، ولى مؤمنان راستين هرگز تسليم خشم و غضب نمى‌شوند.

در حديثى از امام باقر ع مى‌خوانيم:

من ملك نفسه اذا رغب، و اذا رهب، و اذا غضب، حرم اللَّه جسده على النار

: كسى كه به هنگام شوق و علاقه، و به هنگام ترس و وحشت، و هنگام خشم و غضب مالك نفس خويشتن باشد خداوند بدن او را بر آتش دوزخ حرام مى‌كند [1]

[1] تفسير على بن ابراهيم مطابق نقل نور الثقلين جلد 4 صفحه 583