در اينكه چه درخواستى از مؤمنان را اجابت مى‌كند تفسيرهاى گوناگونى شده است، جمعى از مفسران آن را محدود به درخواستهاى معينى كرده‌اند، از جمله اينكه:

بعضى گفته‌اند: دعاى مؤمنان را در باره يكديگر مستجاب مى‌كند.

بعضى ديگر گفته‌اند عبادات و طاعاتشان را مى‌پذيرد.

و بعضى آن را مربوط به شفاعت آنها در مورد برادرانشان مى‌دانند.

ولى هيچگونه دليلى بر اين محدوديتها نيست، بلكه خداوند هر گونه درخواستى را مؤمنان صالح العمل داشته باشند مى‌پذيرد، و از آن بالاتر امورى را كه شايد به فكر آنها نيامده است كه از خدا درخواست كنند از فضلش به آنها مى‌بخشد، و اين نهايت لطف و مرحمت خداوند درباره مؤمنان است.

در حديثى از امام صادق ع از پيغمبر گرامى اسلام ص در تفسير وَ يَزِيدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ‌ مى‌خوانيم:

الشفاعة لمن وجبت له النار ممن احسن اليهم فى الدنيا:

" آنچه را خداوند از فضلش بر آنها مى‌افزايد شفاعت براى كسانى است كه در دنيا به آنها نيكى كرده‌اند، اما (بر اثر سوء اعمالشان) مستحق آتش دوزخ شده‌اند" [1] اين حديث پر معنى نيز مفهومش اين نيست كه فضل اضافى خداوند منحصر به اين است بلكه بيان يكى از مصداقهاى روشن آن است.

[1] تفسير" مجمع البيان" ذيل آيات مورد بحث‌