وَ مَنْ أَرادَ الْآخِرَةَ وَ سَعى‌ لَها سَعْيَها وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِكَ كانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُوراً:

" كسى كه زندگى زودگذر را مى‌طلبد آن مقدار از آن را كه بخواهيم به هر كس اراده كنيم مى‌بخشيم، سپس دوزخ را براى او قرار مى‌دهيم، در آن وارد مى‌شود در حالى كه مذموم و رانده شده در گاه خدا است، و آن كس كه سراى آخرت را ميطلبد و كوشش خود را براى آن انجام دهد و ايمان داشته باشد به تلاشهاى او پاداش داده خواهد شد".

تعبير به" نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ‌" هماهنگ است با آنچه در آيات ديگر قرآن آمده، از جمله‌ مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها:" كسى كه كار نيكى انجام دهد ده برابر پاداش او است" (انعام- 160) و" لِيُوَفِّيَهُمْ أُجُورَهُمْ وَ يَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ‌"" خدا پاداش آنها را به طور كامل مى‌دهد، و از فضلش بر آنها مى‌افزايد" (فاطر- 30).

به هر حال آيه فوق ترسيم گويايى از بينش اسلامى در باره زندگى دنيا است، دنيايى كه مطلوب بالذات است، و دنيايى كه مقدمه جهان ديگر و مطلوب بالغير، اسلام به دنيا به عنوان يك مزرعه مى‌نگرد كه محصولش در قيامت چيده مى‌شود.

تعبيراتى كه در لسان روايات يا بعضى ديگر از آيات قرآن آمده تاييد و تاكيدى بر همين معنا است.

مثلا در آيه 261 سوره بقره انفاق كنندگان را تشبيه به بذرى مى‌كند كه از آن هفت خوشه برمى‌خيزد، و از هر خوشه‌اى يكصد دانه، و گاه بيشتر، اين نمونه بذر افشانى آخرت است.

و در حديثى از پيامبر مى‌خوانيم:

و هل تكب الناس على مناخرهم فى النار الا حصائد السنتهم:

" آيا چيزى مردم را به رو در آتش مى‌افكند جز