اگر در يك جا تهديد به عذاب شديد مى‌كند در جاى ديگر وعده لطف مى‌دهد، آن هم لطفى نامحدود و گسترده، و اگر در مجازات جاهلان مغرور تعجيل نمى‌كند آن هم از لطف او است.

سپس يكى از مظاهر بزرگ لطف عميقش را كه روزى گسترده او است مطرح كرده مى‌گويد:" هر كس را بخواهد روزى مى‌دهد" (يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ).

منظور اين نيست كه گروهى از روزى او محرومند، بلكه منظور توسعه روزى است در باره هر كس بخواهد، همانگونه كه در آيه 26 سوره رعد آمده است: اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ:" خداوند روزى را بر هر كس بخواهد وسيع و براى هر كس بخواهد تنگ مى‌سازد".

در چند آيه بعد از همين سوره نيز مى‌خوانيم: گستردگى و محدوديت روزى او روى حساب معينى است، چرا كه" اگر خداوند روزى را براى همه گسترده سازد در زمين طغيان خواهند كرد":" وَ لَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبادِهِ لَبَغَوْا فِي الْأَرْضِ‌" (آيه 27- همين سوره).

روشن است كه" روزى" در اينجا هم ارزاق معنوى را شامل مى‌شود و هم مادى را، هم جسمانى و هم روحانى، هنگامى كه مبدء لطف او است و روزى دهنده نيز او است، پس چرا به سراغ بتهايى مى‌رويد كه نه رازقند و نه لطيف، نه گرهى به كار كسى مى‌زنند و نه گرهى مى‌گشايند؟! و در پايان آيه مى‌افزايد:" او قوى و شكست ناپذير است" (وَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ).

اگر وعده روزى و لطف به بندگان مى‌دهد قادر بر انجام اين امر مى‌باشد و به همين دليل هرگز در وعده‌هاى او تخلف نيست.

توجه به اين نكته لازم است كه" لطيف" دو معنى دارد: يكى همان كه در بالا گفتيم يعنى صاحب لطف و محبت و مرحمت، و ديگر آگاه بودن از امور