و در آخرين سخنش با تهديدى پر معنى گفت:" به زودى آنچه را من امروز به شما مى‌گويم به خاطر خواهيد آورد، و هنگامى كه آتش خشم و غضب الهى دامانتان را در اين جهان و آن جهان مى‌گيرد به صدق گفتار من پى مى‌بريد" (فَسَتَذْكُرُونَ ما أَقُولُ لَكُمْ‌).

اما افسوس كه آن زمان دير است، اگر در آخرت باشد راه بازگشت وجود ندارد، و اگر در دنيا باشد به هنگام نزول عذاب تمام درهاى توبه بسته مى‌شود.

سپس افزود:" من تمام كارهاى خود را به خداوند يگانه يكتا واگذار مى‌كنم كه او نسبت به بندگانش بينا است" (وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ).

و به همين دليل نه از تهديدهاى شما مى‌ترسم، و نه كثرت و قدرت شما و تنهايى من مرا به وحشت مى‌افكند، چرا كه سرتاپا خود را به كسى سپرده‌ام كه قدرتش بى‌انتها است و از حال بندگانش به خوبى آگاه است.

اين تعبير ضمنا دعاى مؤدبانه‌اى بود از اين مرد با ايمان كه در چنگال قومى زورمند و بيرحم گرفتار بود، تقاضايى بود مؤدبانه از پيشگاه پروردگار كه در اين شرائط او را در كنف حمايت خويش قرار دهد.

تعبير به" سيئات ما مكروا" نشان مى‌دهد كه اجمالا توطئه‌هاى مختلفى بر ضد او چيدند، اما اين توطئه‌ها چه بود؟ قرآن سر بسته بيان كرده است، طبعا انواع مجازاتها و شكنجه‌ها و سرانجام قتل و اعدام بوده است، اما لطف الهى همه آنها را خنثى كرد.