وسيع و گسترده‌اى دارد كه هر گونه ياد دادن از طريق گفتار و كردار نسبت به افراد با سواد و بيسواد را شامل مى‌شود ولى درس خواندن به فراگيريهايى گفته مى‌شود كه از روى كتاب و دفترى باشد و به اصطلاح نسبت ميان اين دو عموم و خصوص مطلق است.

و به اين ترتيب هدف انبياء پرورش عالمان ربانى و مصلحان اجتماعى و افراد دانشمند و آگاه و مدير و مدبر بوده است.

اين جمله از يك سو پاسخى است به مشركان عرب كه فرشتگان را دختران خدا مى‌پنداشتند و نوعى ربوبيت براى آنها قايل بودند و با اين حال خود را پيرو آيين ابراهيم ع معرفى مى‌كردند. و از سوى ديگر پاسخى است به صائبان كه خود را پيرو يحيى ع مى‌دانستند ولى مقام فرشتگان را تا سر حد پرستش بالا مى‌بردند.

و نيز پاسخى است به يهود و نصارا كه عزير ع يا مسيح ع را فرزند خدا معرفى مى‌كردند و سهمى از ربوبيت را براى آنها قايل بودند.

آيه در پاسخ همه آنها مى‌گويد: هرگز ممكن نيست پيامبرى با آن علم و آگاهى الهى مردم را به ربوبيت غير خدا دعوت كند.

و در پايان آيه براى تاكيد بيشتر مى‌افزايد:" آيا شما را به كفر دعوت مى‌كند پس از آنكه مسلمان شديد" (أَ يَأْمُرُكُمْ بِالْكُفْرِ بَعْدَ إِذْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ‌).

آيا ممكن است پيامبر خدا به كفر دعوت كند و به شما اجازه دهد او را