موجوداتى را بيافريند.

سپس براى تكميل اين سخن مى‌فرمايد:" هنگامى كه چيزى را مقرر كند (و فرمان وجود آن را صادر نمايد) تنها به آن مى‌گويد: موجود باش، آن نيز فورا موجود مى‌شود" (إِذا قَضى‌ أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ‌).

بديهى است كه تعبير به" كن" (باش) در حقيقت بيان اراده قطعى خدا است، و گر نه نيازى به سخنى نيست، يعنى به مجرد اينكه اراده او بر چيزى تعلق گرفت و فرمان آفرينش صادر شد، فورا لباس هستى بر آن پوشانده مى‌شود.

قابل توجه اينكه: در باره آفرينش عيسى در اين آيه جمله" يخلق" (مى‌آفريند) به كار رفته، در حالى كه در باره آفرينش يحيى در چند آيه قبل، تعبير به" يفعل" (انجام مى‌دهد) شده است، شايد اين تفاوت تعبير، اشاره به تفاوت خلقت اين دو پيامبر بوده باشد كه يكى از مجراى عادى و ديگرى از مجراى غير عادى به وجود آمده‌اند.

اين نكته قابل توجه است كه در آغاز اين آيات، مريم با فرشتگان سخن مى‌گويد ولى در اينجا مى‌بينيم او با خداى خود سخن مى‌گويد و از او پاسخ مى‌شنود، گويا چنان مجذوب ذات پاك حق شد كه واسطه‌ها را از ميان برداشت و يكپارچه با مبدأ عالم هستى پيوند گرفت، و بى هيچ واسطه‌اى آنچه مى‌خواست گفت و آنچه مى‌بايست شنيد- البته سخن گفتن غير پيامبران با خدا هر گاه به صورت وحى نبوت نباشد اشكال ندارد.