مى‌كنند و نوشته‌ها و اعمال آنها گواه بر نژاد پرستى شديد آنها است).

آنها معتقد بودند ارتباط ويژه‌اى با پروردگار دارند تا آنجا كه خود را فرزندان خدا مى‌ناميدند و مى‌گفتند: نَحْنُ أَبْناءُ اللَّهِ وَ أَحِبَّاؤُهُ‌:" ما فرزندان خدا و دوستان خاص او هستيم" [1] و به همين دليل براى خود مصونيتى در مقابل مجازات الهى قايل بودند، لذا قرآن در اين آيه مى‌گويد اين اعمال و رفتار به خاطر آن است كه گفتند:" جز چند روزى آتش دوزخ به ما نمى‌رسد" و اگر مجازاتى داشته باشيم بسيار محدود است (ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَيَّاماً مَعْدُوداتٍ‌).

" معدود" يعنى قابل شمارش، و معمولا به اشياء كم گفته مى‌شود، زيرا اشياء زياد قابل شمارش نيستند يا شمارش آنها مشكل است.

منظور از" أَيَّاماً مَعْدُوداتٍ‌" يا همان چهل روزى است كه آنها در غياب موسى ع گوساله‌پرستى كردند و اين گناه عظيمى بود كه حتى خودشان نمى‌توانستند آن را انكار كنند.

و يا منظور روزهاى معدودى از عمرشان بود كه به گناهان فوق العاده صريح دست زده بودند تا آنجا كه خودشان هم قادر به انكار، يا توجيه و پرده‌پوشى بر آن نبودند.

سپس مى‌افزايد: آنها اين امتيازات دروغين را به خدا نسبت مى‌دادند" و اين افترا و دروغى را كه به خدا بسته بودند آنها را در دينشان مغرور ساخته بود" (وَ غَرَّهُمْ فِي دِينِهِمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ‌).

[1] سوره مائده، آيه 18.