شان نزول:

بعضى از مفسران مى‌گويند: هشتاد و چند آيه از اين سوره در باره فرستادگان و مسيحيان نجران‌ [1] كه به نمايندگى از طرف آنان براى تحقيق در باره اسلام به مدينه آمده بودند، نازل شده است.

فرستادگان، شصت نفر بودند كه چهارده نفر آنان از اشراف و برجستگان نجران محسوب مى‌شدند، سه نفر از اين چهارده نفر سمت رياست داشتند و مسيحيان آن سامان در كارها و مشكلات خود به آن سه نفر مراجعه مى‌كردند، يكى از آنان" عاقب" بود كه او را" عبد المسيح" نيز مى‌گفتند وى امير و رئيس قوم خود محسوب مى‌شد، و قوم او هيچگاه با نظريه و رأى او مخالفت نمى‌كردند، ديگرى" سيد" نام داشت كه او را" ايهم" نيز مى‌گفتند، وى سرپرست تشريفات و تنظيم برنامه سفر و مورد اعتماد مسيحيان بود، نفر سوم" ابو حارثه" نام داشت كه مردى دانشمند و صاحب نفوذ بود، و كليساهاى متعددى به نام او ساخته بودند، او تمام كتب دينى مسيحيان را حفظ داشت.

اين گروه شصت نفرى در لباس مردان قبيله" بنى كعب" به مدينه آمدند و به مسجد پيامبر ص وارد شدند، پيامبر ص نماز عصر را با مسلمانان خوانده بود، اين شصت نفر لباسهاى زيبا و پر زرق و برق و جالب پوشيده بودند كه به گفته يكى از صحابه پيامبر ص" هرگز نديده‌ايم فرستادگانى به اين زيبايى باشند"! موقعى كه آنها وارد مسجد شدند، هنگام نمازشان بود، طبق مراسم خود، ناقوس را نواختند و به طرف مشرق ايستاده، مشغول نماز شدند، گروهى از اصحاب پيامبر ص خواستند مانع شوند. پيامبر ص فرمود: به آنها كارى نداشته باشيد!

[1]" نجران" محلى است در كوهستانهاى شمالى يمن به فاصله ده منزلى" صنعاء" و اراضى آن متعلق به قبيله" همدان" بوده و اين قبيله در دوره جاهليت بتى داشتند كه آن را" يعوق" مى‌ناميده‌اند، و به گفته ياقوت حموى، در معجم البلدان: نجران نام چند محل بوده است.