" وسع" از نظر لغت به معنى گشايش و قدرت است، بنا بر اين آيه، اين حقيقت عقلى را تاييد مى‌كند، كه وظايف و تكاليف الهى هيچگاه بالاتر از ميزان قدرت و توانايى افراد نيست و لذا بايد گفت تمام احكام با همين آيه تفسير و تقييد مى‌گردد، و به مواردى كه تحت قدرت انسان است اختصاص مى‌يابد، بديهى است يك قانون‌گذار حكيم و دادگر نمى‌تواند غير از اين قانون وضع كند، ضمنا جمله فوق، بار ديگر اين حقيقت را تاييد مى‌كند كه هيچگاه احكام شرعى از احكام عقلى و فرمان عقل و خرد جدا نمى‌گردد، و اين دو در همه مراحل دوش به دوش يكديگر پيش مى‌روند.

سپس مى‌افزايد:" هر كار (نيكى) انجام دهد براى خود انجام داده و هر كار (بدى) كند به زيان خود كرده است" (لَها ما كَسَبَتْ وَ عَلَيْها مَا اكْتَسَبَتْ‌).

آرى هر كسى محصول عمل نيك و بد خود را مى‌چيند و در اين جهان و جهان ديگر با نتايج و عواقب آن روبرو خواهد شد.

آيه فوق با اين بيان مردم را به مسئوليت خود و عواقب كار خويش متوجه مى‌سازد و بر افسانه جبر و اقبال و طالع و موهومات ديگرى از اين قبيل كه افرادى براى تبرئه خويش دست و پا كرده‌اند خط بطلان مى‌كشد.

قابل توجه اينكه: در آيه شريفه در مورد اعمال نيك" كسبت" گفته شده و در مورد اعمال بد" اكتسبت" شايد تفاوت در تعبير به خاطر اين باشد كه" كسب" در باره امورى گفته مى‌شود كه انسان با تمايل درونى و بدون تكلف آن را انجام مى‌دهد و موافق فطرت او است، در حالى كه (اكتسب) نقطه مقابل آن است يعنى كارهايى كه بر خلاف فطرت و نهاد آدمى مى‌باشد و اين خود مى‌رساند كه اعمال نيك مطابق فطرت و نهاد آدمى است و اعمال شر ذاتا بر خلاف فطرت است.

" راغب" در" مفردات" در تفاوت اين دو تعبير مطلب ديگرى گفته است كه آن هم قابل دقت مى‌باشد. و آن اين كه" كسب" مخصوص كارهايى است كه فايده آن‌