مهم است راه حلهاى بهتر و مناسبترى دارد، در چنين جايى نبايد جان خويشتن را به خطر انداخت (موارد تقيه مجاز نيز از همين قبيل است).

در آخر آيه دستور به نيكوكارى داده، مى‌فرمايد: و نيكى كنيد كه خداوند نيكوكاران را دوست دارد" (وَ أَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ‌).

در اينكه مراد از" احسان" در اينجا چيست؟ چند احتمال در كلمات مفسران ديده مى‌شود: نخست اين است كه حسن ظن به خدا داشته باشيد (و گمان نكنيد انفاقهاى شما موجب اختلال امر معيشت شما خواهد شد) و ديگر اينكه منظور، اقتصاد و ميانه روى در مساله انفاق است، و ديگر اينكه منظور، آميختن انفاق با حسن رفتار نسبت به نيازمندان است، به گونه‌اى كه همراه با گشاده‌رويى و مهربانى باشد و از هر نوع منت و آنچه موجب رنجش و ناراحتى شخص انفاق شونده است بر كنار باشد.

مانعى ندارد كه همه اين معانى سه‌گانه در مفهوم و محتواى آيه جمع باشد.

1- انفاق سبب پيشگيرى از هلاكت جامعه‌ها.

در اينكه ميان دو جمله" وَ أَنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌" و" وَ لا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ"، آيا ارتباطى وجود دارد يا نه، با توجه به اينكه تمام تعبيرات قرآن حساب شده است، حتما ميان اين دو رابطه‌اى است و به نظر مى‌رسد رابطه اين است اگر انفاق در مسير جهاد و فى سبيل اللَّه نكنيد، خود را با دست خويش به هلاكت افكنده‌ايد، بلكه مى‌توان مساله را از اين فراتر برد و گفت:

اين آيه گر چه در ذيل آيات جهاد آمده است ولى بيانگر يك حقيقت كلى و اجتماعى است و آن اينكه انفاق به طور كلى سبب نجات جامعه‌ها از مفاسد كشنده‌