شما گذاشتيم بنا بر اين نبايد از انفاق كردن بخشى از طيبات و پاكيزه‌ها و" سرگل" آن در راه خدا دريغ كنيد.

سپس براى تاكيد هر چه بيشتر مى‌افزايد:" به سراغ قسمتهاى ناپاك نرويد تا از آن انفاق كنيد در حالى كه خود شما حاضر نيستيد آن را بپذيريد، مگر از روى اغماض و كراهت" (وَ لا تَيَمَّمُوا الْخَبِيثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ وَ لَسْتُمْ بِآخِذِيهِ إِلَّا أَنْ تُغْمِضُوا فِيهِ‌). [1] از آنجا كه بعضى از مردم عادت دارند هميشه از اموال بى ارزش و آنچه تقريبا از مصرف افتاده و قابل استفاده خودشان نيست انفاق كنند و اينگونه انفاقها علاوه بر اينكه سود چندانى به حال نيازمندان ندارد، يك نوع اهانت و تحقير نسبت به آنها است، و موجب تربيت معنوى و پرورش روح انسانى نيز نمى‌باشد، اين جمله صريحا مردم را از اين كار نهى مى‌كند و آن را با دليل لطيفى همراه مى‌سازد، و آن اينكه، شما خودتان حاضر نيستيد اينگونه اموال را بپذيريد مگر از روى كراهت و ناچارى چرا در باره برادران مسلمان، و از آن بالاتر خدايى كه در راه او انفاق مى‌كنيد و همه چيز شما از او است راضى به اين كار مى‌شويد.

در حقيقت، آيه به نكته لطيفى اشاره مى‌كند كه انفاق در راه خدا، يك طرفش مؤمنان نيازمندند، و طرف ديگر خدا، و با اين حال اگر اموال پست و بى ارزش انتخاب شود، از يك سو تحقيرى است نسبت به نيازمندان كه ممكن است على رغم تهيدستى مقام بلندى از نظر ايمان و انسانيت داشته باشند و روحشان آزرده شود و از سوى ديگر سوء ادبى است نسبت به مقام شامخ پروردگار.

جمله" لا تَيَمَّمُوا" (قصد نكنيد) ممكن است اشاره به اين باشد كه اگر در

[1]" تيمم" در اصل به معنى قصد چيزى كردن است، در اينجا نيز به همان معنى آمده است، و تيمم معروف را از اين جهت تيمم گفته‌اند كه انسان قصد مى‌كند از خاك پاك زمين استفاده كند، چنان كه قرآن مى‌گويد: فَتَيَمَّمُوا صَعِيداً طَيِّباً (نساء/ 43).