راه خدا و كارهاى عام المنفعه كه احتياج به بذل مال دارد نيز رعايت اين موضع لازم است.

جمله" لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ‌" به انفاق كنندگان اطمينان مى‌دهد كه پاداششان نزد پروردگار محفوظ است تا با اطمينان خاطر در اين راه گام بردارند زيرا چيزى كه نزد خدا است نه خطر نابودى دارد و نه نقصان، بلكه تعبير" ربهم" (پروردگارشان) ممكن است اشاره به اين باشد كه خداوند آنها را پرورش مى‌دهد و بر آن مى‌افزايد.

جمله" وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ‌"، اشاره به اين است كه آنها هيچ نوع نگرانى نخواهند داشت، زيرا خوف، همانگونه كه در سابق هم اشاره شد نسبت به امور آينده است، و حزن و اندوه، نسبت به امور گذشته، بنا بر اين با توجه به اينكه پاداش انفاق كنندگان در پيشگاه خدا محفوظ است، نه از آينده خود در رستاخيز ترسى دارند و نه از آنچه در راه خدا بخشيده‌اند، اندوهى به دل راه مى‌دهند.

بعضى نيز گفته‌اند آنها ترسى از فقر و كينه و بخل و مغبون شدن ندارند و نه غمى از آنچه انفاق كرده‌اند.

در حديثى از پيغمبر اكرم ص مى‌خوانيم:

من اسدى الى مؤمن معروفا ثم آذاه بالكلام او من عليه فقد ابطل صدقته‌

:" كسى كه به فرد با ايمانى نيكى عطا كند، سپس او را با سخنى آزار دهد، يا منتى بر او بگذارد، به يقين انفاق خود را باطل كرده است" [1] ولى آنها كه چنين نكرده‌اند، بيمى از باطل شدن انفاقها به خود راه نمى‌دهند، اسلام در اين زمينه به قدرى دقيق است كه بعضى از علماء پيشين گفته‌اند:" هر گاه انفاقى به كسى كنى و بدانى كه سلام كردن تو به او، بر او سخت و گران است و يادآور خاطره بخشش، بر او سلام نكن" [2]

[1] تفسير برهان، جلد 1 صفحه 253 حديث 1.

[2] تفسير ابو الفتوح رازى، جلد 2 صفحه 364.