تحت فشار قرار دهد، تكليف ديگران روشن است، اگر چنين امرى مجاز بود، لازم بود اين اجازه، قبل از هر كس به پدر در باره فرزندش داده شود، در حالى كه چنين حقى به او داده نشده است.

و از اينجا روشن مى‌شود كه اين آيه تنها مربوط به اهل كتاب نيست آن چنان كه بعضى از مفسران پنداشته‌اند، و همچنين حكم آيه هرگز منسوخ نشده است آن چنان كه بعضى ديگر گفته‌اند بلكه حكمى است جاودانى و هماهنگ با منطق عقل.

سپس به عنوان يك نتيجه گيرى از جمله گذشته مى‌افزايد:" پس كسى كه به طاغوت (بت و شيطان و انسانهاى طغيانگر) كافر شود و به خدا ايمان آورد، به دستگيره محكمى دست زده است كه گسستن براى آن وجود ندارد" (فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى‌ لَا انْفِصامَ لَها).

" طاغوت" صيغه مبالغه از ماده" طغيان" به معنى تعدى و تجاوز از حد و مرز است، و به هر چيزى كه سبب تجاوز از حد گردد گفته مى‌شود، از اين رو شياطين، بتها، حكام جبار و مستكبر و هر معبودى غير از پروردگار و هر مسيرى كه به غير حق منتهى مى‌شود، همه طاغوت است (بايد توجه داشت كه اين كلمه هم به معنى مفرد و هم به معنى جمع به كار مى‌رود).

در اين جمله قرآن مى‌گويد: هر كس به" طاغوت" كافر شود و از آن روى گرداند و به خدا ايمان آورد به دستگيره محكمى دست زده است كه هرگز گسسته نمى‌شود.

در اين كه منظور از" طاغوت" در آيه چيست؟ مفسران سخنان بسيارى گفته‌اند بعضى آن را به معنى شيطان و بعضى به معنى كاهنان و بعضى به معنى ساحران تفسير كرده‌اند، ولى چنين به نظر مى‌رسد كه منظور، همه آنها بلكه وسيع‌تر از آنها بوده باشد. يعنى همان مفهوم عامى كه از كلمه طاغوت استفاده مى‌شود كه هر موجود طغيان گر و هر آيين و مسير انحرافى و نادرست را در بر مى‌گيرد.