به او دانش و تدبير داديم".

از رواياتى كه در تفسير اين آيه نقل شده، نيز به روشنى استفاده مى‌شود كه او همان داوود، پيامبر بنى اسرائيل است.

اين تعبير ممكن است اشاره به علم تدبير كشوردارى و ساختن زره و وسائل جنگى و مانند آن باشد كه داوود ع در حكومت بسيار عظيم خود به آن نياز داشت زيرا خداوند هر مقامى را كه به كسى مى‌سپارد آمادگيهاى لازم را نيز به او مى‌بخشد.

و در پايان آيه به يك قانون كلى اشاره كرده، مى‌گويد:" و اگر خداوند بعضى از مردم را به وسيله بعضى ديگر دفع نكند سراسر روى زمين فاسد مى‌شود، ولى خداوند نسبت به تمام جهانيان، لطف و احسان دارد" (وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَ لكِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعالَمِينَ‌).

خداوند نسبت به جهانيان لطف و مرحمت دارد كه جلو همه‌گير شدن و همگانى شدن فساد را در روى زمين مى‌گيرد.

درست است كه سنت پروردگار بر اين قرار گرفته كه در اين دنيا اصل آزادى اراده و اختيار، حكومت كند و انسانها در انتخاب راه خير و شر آزاد باشند ولى هنگامى كه طغيان ستمگران جهان را در معرض فساد و تباهى عمومى قرار دهد خداوند جمعى از بندگان خود را برمى‌انگيزد و يارى مى‌كند كه جلو طغيان آنها را بگيرند و حالت اهريمنى آنها را در هم بكوبند و اين يكى از الطاف پروردگار بر بندگان است.

شبيه همين معنى در آيه 40 سوره حج نيز آمده است، مى‌فرمايد: وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِيَعٌ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ:" اگر خداوند به وسيله بعضى از بندگان خود، بعض ديگر را دفع نكند، صومعه‌ها و كليساها و معابد يهود و مساجد مسلمين ويران مى‌گردد".

و اين آيات، بشارت است براى مؤمنان كه در مواقعى كه در فشار شديد از