نكردند تا دلهايى داشته باشند كه به وسيله آن بفهمند" [1] شاهد اين گفتار است.

زيرا اگر مجرمين روز قيامت آرزوى تعقل در دنيا را مى‌كنند منظور تعقلى است كه آميخته با عمل باشد و يا اگر خدا مى‌گويد مردم سير و سياحت كنند و با نظر و مطالعه به اوضاع جهان چيزهايى بفهمند مقصود درك و فهمى است كه به دنبال آن مسير خود را عوض كرده و به راه راست گام نهند.

و به تعبير ديگر، اگر فكر و انديشه، ريشه‌دار باشد، ممكن نيست آثار آن در عمل ظاهر نشود، چگونه ممكن است انسانى به طور قطع اعتقاد به مسموم بودن غذايى داشته باشد و آن را بخورد و يا عقيده قاطع به تاثير دارويى براى درمان يك بيمارى خطرناك داشته باشد و اقدام به خوردن آن نكند.

[1] سوره حج، آيه 46.