چه رسد به بتها كه موجوداتى بى‌ارزش و بى‌خاصيتند.

گر چه شان نزول آيه طبق روايتى كه گفته شد در مورد تخويف و تهديد به خشم بتها است، ولى مفهوم آيه چنان وسيع و گسترده است كه هر نوع تهديد به غير اللَّه را شامل مى‌شود، و به هر حال اين آيه نويدى است براى همه پويندگان راه حق و مؤمنان راستين مخصوصا در محيطهايى كه در اقليت قرار دارند و از هر سو مورد تهديدند.

اين آيه به آنها دلگرمى و ثبات قدم مى‌بخشد، روح آنها را سرشار از نشاط و گامهايشان را استوار مى‌سازد، و اثرات روانى زيانبار تهديدهاى دشمنان را خنثى مى‌كند، آرى هنگامى كه خدا با ما است از غير او وحشتى نداريم، و اگر از او بيگانه و جدا شويم همه چيز براى ما وحشتناك است.

در دنباله اين آيه و آيه بعد اشاره به مساله" هدايت" و" ضلالت" و تقسيم مردم به دو گروه" گمراه" و" هدايت يافته" و اينكه همه اينها از ناحيه خدا است مى‌كند، تا روشن شود تمامى بندگان نيازمند درگاه اويند، و بى‌خواست او چيزى در عالم رخ نمى‌دهد، مى‌فرمايد:" كسى را كه خداوند گمراه كند هيچ هدايت كننده‌اى ندارد" (وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ).

(وَ مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ مُضِلٍ‌).

بديهى است نه آن ضلالت بى‌دليل است، و نه اين هدايت بى‌حساب، بلكه هر يك تداومى است بر خواست خود انسان و تلاش او، آن كس كه در طريق گمراهى قدم مى‌گذارد و با تمام توان براى خاموش كردن نور حق تلاش مى‌كند، هيچ فرصتى را براى اغفال ديگران از دست نمى‌دهد، و سر تا پا غرق گناه و عصيان‌