عِوَجٍ‌) [1] در حقيقت در اينجا سه توصيف براى قرآن ذكر شده است:

نخست تعبير" قرآنا" كه اشاره به اين حقيقت است كه اين آيات مرتبا خوانده مى‌شود، در نماز و غير نماز، در خلوت و جمع، و در تمام طول تاريخ اسلام، و تا پايان جهان و به اين ترتيب نور هدايتى است كه دائما مى‌درخشد.

ديگر مساله فصاحت و شيرينى و جذابيت اين سخن الهى است كه از آن به عنوان" عربيا" تعبير شده است، زيرا يكى از معانى عربى،" فصيح" است، و در اينجا منظور همين معنى است.

سوم اينكه هيچگونه اعوجاج و كژى در آن راه ندارد، آياتش هماهنگ تعبيراتش گويا، و عباراتش مفسر يكديگر است‌ [2] بسيارى از ارباب لغت و اهل تفسير گفته‌اند" عوج" (به كسر عين) به معنى انحرافات معنوى است در حالى كه" عوج" (به فتح عين) به كژيهاى ظاهرى گفته مى‌شود (البته تعبير اول به طور نادر در كژيهاى ظاهرى نيز به كار رفته مانند آيه 107 سوره طه:" لا تَرى‌ فِيها عِوَجاً وَ لا أَمْتاً"" در آن زمين هيچگونه كجى و بلندى نمى‌بينى" لذا بعضى از ارباب لغت تعبير اول را اعم دانسته‌اند) [3] به هر حال، هدف از نزول قرآن با اينهمه اوصاف اين بوده است كه" شايد آنها پرهيزگارى پيشه كنند" (لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ‌).

[1]" قُرْآناً عَرَبِيًّا" از نظر اعراب" حال" است براى" القرآن" كه قبلا ذكر شده، اما از آنجا كه" قرآنا" جنبه وصفى ندارد بعضى آن را تمهيد براى حال كه" عربيا" است مى‌دانند، و بعضى آن را به معنى" مقروا" كه معنى وصفى است گرفته‌اند، و بعضى آن را منصوب به فعلى مقدر مى‌دانند.

[2] با توجه به اينكه" عوج" به صورت نكره در سياق نفى واقع شده و عموم را مى‌رساند هر نوع انحراف و كژى را از قرآن نفى مى‌كند.

[3] به" مفردات راغب" و" لسان العرب" و تفسيرهاى مختلف مراجعه شود.