و" نخواستن" بى‌دليل نيست، سرچشمه‌هاى آن از خود ما شروع مى‌شود.

در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم:

اوحى اللَّه عز و جل الى موسى يا موسى لا تفرح بكثرة المال، و لا تدع ذكرى على كل حال، فان كثرة المال تنسى الذنوب، و ان ترك ذكرى يقسى القلوب‌

:" خداوند متعال به موسى ع وحى فرستاد كه اى موسى! از فزونى اموال خوشحال مباش، و ياد مرا در هيچ حال ترك مكن، چرا كه فزونى مال" غالبا موجب فراموش كردن گناهان است، و ترك ياد من قلب را سخت مى‌كند"! [1] در حديث ديگرى از امير مؤمنان ع آمده است:

ما جفت الدموع الا لقسوة القلوب، و ما قست القلوب الا لكثرة الذنوب!

:" اشكها خشك نمى‌شوند مگر به خاطر سختى دلها و دلها سخت و سنگين نمى‌شود مگر به خاطر فزونى گناه"! [2] در حديث ديگرى آمده است كه از جمله پيامهاى پروردگار به موسى ع اين بود:

يا موسى لا تطول فى الدنيا املك، فيقسو قلبك، و القاسى القلب منى بعيد

:" اى موسى آرزوهايت را در دنيا دراز مكن كه قلبت سخت و انعطاف ناپذير مى‌شود، و سنگدلان از من دورند"! [3] و بالآخره در حديث ديگرى از امير مؤمنان على ع چنين آمده است:

لمتان: لمة من الشيطان و لمة من الملك، فلمة الملك الرقة و الفهم، و لمة الشيطان السهو و القسوة

:" دو گونه القاء وجود دارد: القاى شيطانى و القاى فرشته، القاى فرشته باعث نرمى قلب و فزونى فهم مى‌شود، و القاى شيطانى موجب سهو و قساوت قلب مى‌گردد" [4]

[1] و [2] بحار الانوار جلد 70 صفحه 55 (حديث 23 و 24).

[3]" كافى" جلد دوم" باب القسوة" حديث 1.

[4] همان مدرك حديث 3.