جبار و سلطه‌گران ستمكار را فرا مى‌گيرد،" انابه الى اللَّه" جامع روح تقوى و پرهيزگارى و ايمان است، و البته چنين كسانى درخور بشارتند.

اين نكته نيز قابل توجه است كه عبادت طاغوت تنها به معنى ركوع و سجود نيست، بلكه هر گونه اطاعت را نيز شامل مى‌شود، چنان كه در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم:

من اطاع جبارا فقد عبده!

:" كسى كه اطاعت زمامدار ستمگرى كند او را پرستش كرده است"! [1] سپس براى معرفى اين بندگان ويژه مى‌گويد:" بندگان خاص مرا بشارت ده" (فَبَشِّرْ عِبادِ) [2]

" آنها كسانى هستند كه خدا هدايتشان كرده و آنها خردمندان و صاحبان مغز و عقلند" (أُولئِكَ الَّذِينَ هَداهُمُ اللَّهُ وَ أُولئِكَ هُمْ أُولُوا الْأَلْبابِ‌).

اين دو آيه كه به صورت يك شعار اسلامى درآمده، آزادانديشى مسلمانان، و انتخابگرى آنها را در مسائل مختلف بخوبى نشان مى‌دهد.

نخست مى‌گويد:" بندگان مرا بشارت ده" و بعد اين بندگان ويژه را به اين صورت معرفى مى‌كند كه" آنها به سخنان اين و آن بدون در نظر گرفتن گوينده و خصوصيات ديگر گوش فرا مى‌دهند و با نيروى عقل و خرد بهترين آنها را بر مى‌گزينند" هيچگونه تعصب و لجاجتى در كار آنها نيست، و هيچگونه محدوديتى در فكر و انديشه آنها وجود ندارد، آنها جوياى حقند و تشنه حقيقت، هر جا آن را بيابند با تمام وجود از آن استقبال مى‌كنند، و از چشمه زلال آن بى‌دريغ مى‌نوشند

[1] مجمع البيان ذيل آيات مورد بحث ج 7 ص 493.

[2]" عباد" در اصل" عبادى" بوده،" يا" حذف شده و كسره بجاى آن است.