از سوى ديگر گاه" خسران" در مورد سرمايه‌هاى ظاهر به كار مى‌رود مانند مال و مقام دنيوى، و گاه در سرمايه‌هاى معنوى مانند صحت و سلامت و عقل و ايمان و ثواب، و اين همان چيزى است كه خداوند آن را" خسران مبين" نام نهاده است ... و هر خسرانى كه خداوند در قرآن بيان كرده اشاره به معنى دوم است نه آنچه مربوط به سرمايه‌هاى دنيوى و تجارتهاى معمولى است‌ [1] قرآن در حقيقت انسانها را به تجارت‌پيشگانى تشبيه كرده كه با سرمايه‌هاى سنگين قدم به تجارتخانه اين جهان مى‌گذارند، بعضى سود كلانى مى‌برند، و گروهى سخت زيان مى‌بينند.

آيات زيادى در قرآن مجيد است كه اين تعبير و تشبيه در آن منعكس مى‌باشد، و در واقع بيانگر اين حقيقت است كه براى نجات در قيامت نبايد در انتظار اين و آن نشست تنها راه آن، بهره‌گيرى از سرمايه‌هاى موجود، و تلاش و كوشش در اين تجارت بزرگ است كه در آنجا" همه چيز را به بها مى‌دهند، به بهانه نمى‌دهند"! و اما چرا زيان مشركان و گنهكاران را" خسران مبين" توصيف كرده؟ براى اينكه اولا آنها برترين سرمايه يعنى سرمايه عمر و عقل و خرد و عواطف و زندگانى را از دست داده‌اند بى‌آنكه در مقابل آن چيزى به دست آورند.

ثانيا: اگر فقط اين سرمايه را از دست داده بودند بى‌آنكه عذاب و مجازاتى خريدارى كنند باز مطلبى بود، بدبختى اينجاست كه در برابر از دست دادن اين سرمايه‌هاى عظيم سخت‌ترين و دردناكترين عذاب را براى خود فراهم ساخته‌اند.

ثالثا: اين خسرانى است كه قابل جبران نمى‌باشد، و اين از همه دردناكتر

[1]" مفردات" ماده" خسر".