سپس به محتواى اين كتاب آسمانى و هدف آن پرداخته مى‌گويد:" ما اين كتاب را به حق بر تو نازل كرديم" (إِنَّا أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الْكِتابَ بِالْحَقِ‌).

چيزى جز" حق" در آن نيست، و مطلبى جز" حق" در آن مشاهده نمى‌كنى از همين رو حق‌طلبان به دنبال آن مى‌روند و تشنه‌كامان وادى حقيقت در جستجوى محتواى آنند.

و از آنجا كه هدف از نزول آن دادن دين خالص به انسانهاست در پايان آيه مى‌افزايد: اكنون كه چنين است" خدا را پرستش كن در حالى كه دين خود را براى او خالص مى‌كنى" (فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصاً لَهُ الدِّينَ‌).

ممكن است منظور از" دين" در اينجا عبادت خداوند باشد، چرا كه قبل از آن با جمله" فَاعْبُدِ اللَّهَ‌" دستور به عبادت مى‌دهد، بنا بر اين دنباله آن كه" مُخْلِصاً لَهُ الدِّينَ‌" است شرط صحت عبادت يعنى اخلاص و خالى از هر گونه شرك و ريا و غير خدا بودن را بيان مى‌كند.

با اين حال وسعت مفهوم" دين" و عدم هيچگونه قيد و شرط در آن، معنى گسترده‌ترى را مى‌رساند كه هم عبادت را شامل مى‌شود و هم اعمال ديگر و هم اعتقادات را، به تعبير ديگر" دين" مجموعه حيات معنوى و مادى انسان را در بر مى‌گيرد، و بندگان خالص خدا بايد تمام شؤون زندگى خود را براى او خالص گردانند، غير او را از خانه دل و صحنه جان، و ميدان عمل، و دايره گفتار بزدايند، به او بينديشند و براى او دوست بدارند، از او سخن بگويند و به خاطر او عمل كنند، و هميشه در راه رضاى او گام بردارند كه" اخلاص دين" همين است.

بنا بر اين محدود ساختن مفهوم آيه در شهادت" لا اله الا اللَّه" يا خصوص" عبادت و اطاعت" نه لزومى دارد و نه دليل روشنى.