شدند، و مجلس داود را ترك گفتند.

ولى داود در اينجا در فكر فرو رفت و با اين كه مى‌دانست قضاوت عادلانه‌اى كرده چه اينكه اگر طرف دعوا ادعاى شاكى را قبول نداشت حتما اعتراض مى‌كرد، سكوت او بهترين دليل بر اين بوده كه مساله همان است كه شاكى مطرح كرده، ولى با اين حال آداب مجلس قضا ايجاب مى‌كند كه داود در گفتار خود عجله نمى‌كرد، بلكه از طرف مقابل شخصا سؤال مى‌نمود سپس داورى مى‌كرد، لذا از اين كار خود سخت پشيمان شد" و گمان كرد كه ما او را با اين جريان آزموده‌ايم" (وَ ظَنَّ داوُدُ أَنَّما فَتَنَّاهُ‌).

در مقام استغفار بر آمد" و از درگاه پروردگارش طلب آمرزش نمود و به سجده افتاد و توبه كرد" (فَاسْتَغْفَرَ رَبَّهُ وَ خَرَّ راكِعاً وَ أَنابَ‌).

" خر" از ماده" خرير" به معنى سقوط از بلندى و توام با صدا است، مانند صداى آبشار، و از آنجا كه افراد سجده كننده گويى از بلندى سقوط مى‌كنند و به هنگام سجده تسبيح مى‌گويند اين تعبير كنايه از سجده كردن آمده.

تعبير به" راكعا" در آيه مورد بحث يا به خاطر آن است كه ركوع به معنى سجده نيز در لغت آمده، و يا ركوع مقدمه‌اى است براى سجده.

" و او نزد ما داراى مقام والا و آينده نيك است" (وَ إِنَّ لَهُ عِنْدَنا لَزُلْفى‌ وَ حُسْنَ مَآبٍ‌).

" زلفى" به معنى مقام (و قرب در پيشگاه خدا) است، و" حسن ماب" اشاره به بهشت و نعمتهاى اخروى مى‌باشد.