6- هماوازى پرندگان را با او در نيايش و تسبيح خدا يكى از مواهب خدادادى او مى‌شمرد (وَ الطَّيْرَ مَحْشُورَةً).

7- نه تنها در آغاز با او همصدا بودند كه هر بار او به تسبيح خدا باز مى‌گشت با او هم آواز مى‌شدند (كُلٌّ لَهُ أَوَّابٌ‌).

8- خداوند ملك و حكومتى به او داد كه پايه‌هاى آن را محكم ساخته بود، و وسائل مادى و معنوى براى نيل به اين مقصود را در اختيارش گذارده بود (وَ شَدَدْنا مُلْكَهُ‌).

9- سرمايه مهم ديگر خداداديش علم و دانش فوق العاده بود، همان علم و دانشى كه هر جا باشد منبع خير كثير و سرچشمه هر نيكى و بركت است (وَ آتَيْناهُ الْحِكْمَةَ).

10- و بالآخره منطقى نيرومند و گفتارى مؤثر و نافذ و قدرت بر داورى قاطع و عادلانه به او ارزانى شده بود (وَ فَصْلَ الْخِطابِ‌) [1] و به راستى پايه‌هاى هيچ حكومتى بدون اين صفات: علم، قدرت منطق، تقواى الهى، توانايى بر ضبط نفس، و نيل به مقام عبوديت پروردگار محكم نمى‌شود.

[1] تفسير كبير فخر رازى ذيل آيات مورد بحث جلد 26 صفحه 183.