اين تفسير را مرحوم طبرسى در" مجمع البيان" و آلوسى در" روح المعانى" و سيد قطب در" فى ظلال" و بعضى ديگر انتخاب كرده‌اند.

در حالى كه بعضى ديگر عقيده دارند آيات فوق شبيه آياتى است كه از" لوح" و" قلم" و" عرش" و" كرسى" سخن مى‌گويد، و از قبيل تمثيل و كنايه است.

آنها معتقدند اين آيات از قبيل تشبيه" معقول" به" محسوس" است، و مصداق آيه 43 سوره عنكبوت مى‌باشد كه مى‌فرمايد وَ تِلْكَ الْأَمْثالُ نَضْرِبُها لِلنَّاسِ وَ ما يَعْقِلُها إِلَّا الْعالِمُونَ‌:" اينها مثلهايى است كه براى مردم مى‌زنيم و جز عالمان آن را درك نمى‌كنند"! آنها سپس افزوده‌اند: منظور از آسمانهايى كه فرشتگان ساكن آن هستند عوالم ملكوت است كه افقش برتر از اين عالم حسى است، و منظور از نزديك شدن شياطين به آسمان و" استراق سمع" و طرد شدن آنها به وسيله" شهب" اين است كه اين شياطين هر گاه به خواهند به عالم فرشتگان نزديك شوند تا از اسرار خلقت و حوادث آينده با خبر گردند به وسيله نور ملكوت كه طاقت تحمل آن را ندارد طرد مى‌شوند، و به واسطه حق، اباطيل آنها نفى مى‌گردد، ذكر اين ماجرا به دنبال بحث از گروه‌هاى فرشتگان را در آغاز اين سوره مؤيد اين معنى مى‌شمرند [1] اين احتمال نيز وجود دارد كه" سماء" در اينجا كنايه از آسمان ايمان و معنويت است كه همواره شياطين تلاش مى‌كنند به اين محدود راه بيابند، و از طريق وسوسه در دل مؤمنان راستين نفوذ كنند، اما پيامبران الهى و امامان معصوم ع و پيروان خط فكرى و عملى آنها با شهاب ثاقب علم و تقوى بر آنها هجوم مى‌برند و آنها را از نزديك‌شدن به اين آسمان منع مى‌كنند.

ما اين تفسير را فقط به عنوان" يك احتمال" در اينجا مى‌آوريم و قرائن‌

[1] تلخيص از تفسير" الميزان" جلد 17 صفحه 130.