رستاخيز، و ياد هدف خلقت انسان.

آرى عامل مهم بدبختى انسانها فراموشى و غفلت است، و قرآن مجيد آن را زائل مى‌كند.

قرآن در باره منافقان مى‌گويد: نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ‌:" آنها خدا را فراموش كردند و خدا نيز آنها را فراموش نمود" (و رحمتش را از آنها قطع كرد) (توبه- 67).

و در همين سوره (ص) آيه 26 در باره گمراهان مى‌خوانيم: إِنَّ الَّذِينَ يَضِلُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ بِما نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ‌:" كسانى كه از راه خداوند گمراه مى‌شوند عذاب شديدى به خاطر فراموش كردن روز حساب دارند".

آرى بلاى بزرگ گمراهان و گنهكاران همان فراموشى است، تا آنجا كه حتى خويشتن و ارزشهاى وجودى خويش را فراموش مى‌كنند، چنان كه قرآن مى‌گويد: وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ‌:

" مانند كسانى نباشيد كه خدا را فراموش كردند، خداوند خودشان نيز از يادشان برد، آنها فاسقانند"! (حشر- 19).

و قرآن وسيله‌اى براى شكافتن اين پرده‌هاى نسيان، و نورى براى برطرف ساختن ظلمات غفلت و فراموشكارى است، آياتش انسان را به ياد خدا و معاد مى‌اندازد و جمله‌هايش انسان را به ارزشهاى وجودى خويش آشنا مى‌سازد.