آنها روى بگردان و آنان را به حال خود واگذار تا مدت معينى" (وَ تَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِينٍ‌).

اين تكرار چنان كه گفتيم به خاطر تاكيد است كه آنها بدانند اين يك مساله قطعى است كه به زودى مجازات و شكست و ناكامى خود را خواهند ديد، و به نتائج مرارت‌بار اعمالشان گرفتار مى‌شوند و پيروزى مؤمنان نيز قطعى و مسلم است.

يا به خاطر اين است كه نخست آنها را به مجازات دنيا تهديد مى‌كند و بار دوم به مجازات و كيفر الهى در آخرت.

سپس سوره را با سه جمله پرمعنى در باره" خداوند" و" پيامبران" و" جهانيان" پايان مى‌دهد.

مى‌فرمايد:" منزه است پروردگار تو، پروردگار عزت و قدرت از اين توصيفهاى بى‌اساسى كه مشركان و جاهلان مى‌كنند" (سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ‌).

گاه فرشتگان را دختران او مى‌نامند، گاه در ميان او و جن نسبى قائل مى‌شوند، و گاه موجودات بى‌ارزشى همچون قطعات سنگ و چوب را همرديف او قرار مى‌دهند.

تكيه بر عزت (قدرت مطلق و شكست ناپذير) در حقيقت به معنى كشيدن خط بطلان بر تمام اين معبودهاى خيالى است.

در آيات اين سوره گاه سخن از تسبيح و تنزيه" عباد اللَّه المخلصين" به ميان آمده، و گاه سخن از تسبيح فرشتگان، و در اينجا سخن از تسبيح و تنزيه خداوند