1- به گفته‌هاى خود ايمان دارد، و آنچه را كه مى‌گويد از اعماق جانش برمى‌خيزد.

2- هدفش از بحث، حق‌جويى و حق‌طلبى است، نه برترى‌جويى و تفوق طلبى.

3- او هرگز نمى‌خواهد طرف را تحقير كند و خود را بزرگ نمايد.

4- او آنچه مى‌گويد از طريق دلسوزى مى‌گويد و منافع شخصى و خصوصى در اين كار ندارد.

5- او براى طرف مقابل احترام قائل است و به همين دليل در تعبيرات خود نزاكت در بحث را فراموش نمى‌كند.

6- او نمى‌خواهد حس لجاجت طرف را بى جهت برانگيزد، و اگر در باره موضوعى به اندازه كافى بحث شده به همان قناعت مى‌كند، و از اصرار در بحث و به كرسى نشاندن حرف خويش پرهيز دارد.

7- او منصف است و جانب انصاف را هرگز از دست نمى‌دهد، هر چند طرف مقابل اين اصول را رعايت نكند.

8- او نمى‌خواهد افكار خود را بر ديگران تحميل كند، بلكه علاقه دارد جوششى در ديگران ايجاد كند تا در عين آزادى، اين خود جوشى آنها را به حقيقت برساند.

دقت در آيات فوق طرز بر خورد پيامبر ص- به فرمان خدا- با مخالفان كه توأم با ريزه‌كاريهاى جالبى بود گواه بسيار زنده‌اى بر بحثهاى بالاست.

او گاه تا اينجا پيش مى‌رود كه حتى دقيقا تعيين نمى‌كند كه ما در طريق هدايتيم و شما در طريق گمراهى، بلكه مى‌گويد:" ما يا شما در طريق هدايتيم يا در ضلالت" تا در فكر فرو روند كه نشانه‌هاى هدايت و ضلالت در كدامين گروه است؟