كوبنده سؤالات منطقى آنها را به زانو در مى‌آورد، و بى پايه بودن منطق پوسيده آنها را در زمينه شفاعت بتها آشكار مى‌سازد.

در اين سلسله آيات پنج بار پيامبر ص را مخاطب مى‌سازد و مى‌گويد به آنها بگو ... و در هر بار مطلب تازه‌اى را در ارتباط با سرنوشت بت و بت پرستى مطرح مى‌كند، به گونه‌اى كه انسان در پايان به خوبى احساس مى‌كند كه مكتبى تو خالى تر از مكتب بت پرستان نيست بلكه نمى‌توان نام مكتب و مذهب بر آن گذاشت.

در نخستين آيه مى‌فرمايد:" به آنها بگو: كسانى را كه غير از خدا (معبود خود) مى‌پنداريد بخوانيد، اما بدانيد آنها هرگز دعاى شما را اجابت نمى‌كنند و گرهى از كارتان نمى‌گشايند" (قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ‌ [1] سپس به دليل اين سخن پرداخته مى‌گويد:" اين به خاطر آن است كه اين معبودهاى ساختگى نه مالك ذره‌اى در آسمان و زمينند، و نه شركت و نصيبى در خلقت و مالكيت آنها دارند، و نه هيچيك از آنها ياور خداوند در آفرينش بوده‌اند"! (لا يَمْلِكُونَ مِثْقالَ ذَرَّةٍ فِي السَّماواتِ وَ لا فِي الْأَرْضِ وَ ما لَهُمْ فِيهِما مِنْ شِرْكٍ وَ ما لَهُ مِنْهُمْ مِنْ ظَهِيرٍ).

اگر آنها قادر بر حل مشكلى باشند بايد يكى از اين، سه وصف را دارا باشند، يا مالكيت مستقل چيزى در آسمانها و زمين، و يا لا اقل شركت با خداوند در امر خلقت، و يا دست آخر معاونت پروردگار در چيزى از اين امور.

در حالى كه روشن است واجب الوجود يكى است، و بقيه همه ممكن الوجود و وابسته به اويند، كه اگر لحظه‌اى نظر لطفش از آنها برداشته شود راهى‌

[1] در اين جمله در حقيقت دو تقدير است: نخست بعد از" زعمتم" جمله انهم آلهة مقدر است و بعد از مِنْ دُونِ اللَّهِ‌ جمله" لا يستجيبون دعائكم" و مجموعا چنين مى‌شود قل ادعو الذين زعمتم انهم آلهة من دون اللَّه لا يستجيبون لكم.