حتى از پاره‌اى از تعبيرات استفاده مى‌شود كه انسان اگر گمانى در قيامت داشته باشد نيز از انجام بسيارى از اعمال خلاف خود دارى مى‌كند، چنان كه در باره كم‌فروشان مى‌فرمايد: أَ لا يَظُنُّ أُولئِكَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ لِيَوْمٍ عَظِيمٍ‌:

" آيا آنها گمان نمى‌كنند كه براى روز بزرگى مبعوث مى‌شوند" (سوره مطففين آيه 4).

حماسه‌هاى جاويدانى كه مجاهدان اسلام در گذشته و امروز در ميدانهاى جهاد مى‌آفرينند، و گذشت و ايثار و فداكارى عظيمى كه بسيارى از مردم در زمينه دفاع از كشورهاى اسلامى و حمايت از محرومان و مستضعفان نشان مى‌دهند، همه بازتاب اعتقاد به زندگى جاويدان سراى ديگر است، مطالعات دانشمندان و تجربيات مختلف نشان داده كه اينگونه پديده‌ها در مقياس وسيع و گسترده جز از طريق عقيده‌اى كه زندگى پس از مرگ در آن جاى ويژه‌اى دارد امكان پذير نيست.

سربازى كه منطقش اين است‌ قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنا إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ‌:

" بگو شما دشمنان در باره ما چه مى‌انديشيد؟ جز رسيدن به يكى از دو خير و سعادت و افتخار" (يا پيروزى بر شما و يا رسيدن به افتخار شهادت) (توبه- 52) قطعا سربازى است شكست ناپذير.

چهره مرگ كه براى بسيارى از مردم جهان وحشت‌انگيز است، و حتى از نام آن و هر چيز كه آن را تداعى كند مى‌گريزند، براى عقيده‌مندان به زندگى پس از مرگ نه تنها نازيبا نيست، بلكه دريچه‌اى است به جهانى بزرگ، شكستن قفس و آزاد شدن روح انسان، گشوده شدن درهاى زندان تن، و رسيدن به آزادى مطلق است.

اصولا مساله معاد بعد از مبدء، خط فاصل فرهنگ خدا پرستان و ماديين است، چرا كه دو ديدگاه مختلف در اينجا وجود دارد: