(لِيُوَفِّيَهُمْ أُجُورَهُمْ وَ يَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ غَفُورٌ شَكُورٌ) [1] اين جمله در حقيقت اشاره به نهايت اخلاص آنهاست كه در اعمال نيك خود جز به پاداش الهى نظر ندارند، هر چه مى‌خواهند از او مى‌خواهند و براى ريا و تظاهر و تحسين و تمجيد اين و آن گامى بر نمى‌دارند، چرا كه مهمترين مساله در اعمال صالح همان نيت خالص است.

تعبير به" اجور" (جمع اجر) به معنى" مزد" در حقيقت لطفى است از سوى پروردگار، گويى بندگان را در مقابل اعمال صالح طلبكار خود مى‌داند، در حالى كه بندگان هر چه دارند از اوست، حتى قدرت براى انجام اعمال صالح نيز از سوى او اعطا شده.

و از اين تعبير محبت آميزتر جمله" وَ يَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ‌" است كه به آنان نويد مى‌دهد علاوه بر پاداش معمولى كه آن را خود گاهى صدها يا هزاران برابر عمل است از فضل خود بر آنان مى‌افزايد، و مواهبى كه در هيچ فكرى نمى‌گنجد و هيچكس در اين جهان توانايى تصور آن را ندارد، از فضل گسترده‌اش به آنها مى‌بخشد.

در حديثى از ابن مسعود آمده كه پيامبر ص در تفسير همين آيه فرمود:

هو الشفاعة لمن وجبت له النار ممن صنع اليه معروفا فى الدنيا:

" منظور مقام شفاعت است كه به آنها داده مى‌شود تا در باره كسانى كه در دنيا به آنها خوبى كرده‌اند ولى بر اثر اعمالشان مستحق عذابند شفاعت كنند" [2] به اين ترتيب آنها نه تنها خود اهل نجاتند كه براى ديگران نيز به فضل‌

[1] جمله" ليوفيهم" يا متعلق است به جمله" يَتْلُونَ كِتابَ اللَّهِ‌ ..." و بنا بر اين مفهومش اين مى‌شود كه هدف آنها از تلاوت و نماز و انفاق به دست آوردن اجر الهى است، و يا متعلق به لن تبور و مفهومش اين خواهد بود كه تجارت آنها هرگز به فساد نمى‌گرايد زيرا پاداش دهنده آنها خدا است.

[2]" مجمع البيان" ذيل آيات مورد بحث.