لذا در حالات صحابه پيامبر ص مى‌خوانيم كه آنها در مشكلات به كنار قبر پيامبر ص مى‌آمدند، و توسل مى‌جستند، و از روح پاك او در درگاه خدا يارى مى‌طلبيدند.

چنان كه" بيهقى" محدث معروف اهل سنت نقل مى‌كند كه در زمان خليفه دوم خشكسالى و قحطى شد، بلال به همراهى عده‌اى از صحابه به كنار قبر پيامبر ص آمد و چنين گفت: (يا رسول اللَّه استق لامتك ... فانهم قد هلكوا ...)" اى رسول خدا براى امتت باران بخواه ... كه هلاك شدند" [1] بعضى از مفسران اهل سنت مانند" آلوسى" احاديث زيادى در اين زمينه نقل كرده، و پس از گفتگو و سختگيرى در مورد اين احاديث سرانجام چنين مى‌گويد: بعد از تمام اين گفتگوها، من مانعى در توسل به پيشگاه خداوند به مقام پيامبر ص نمى‌بينم، چه در حال حيات و چه بعد از ممات ... سپس كسان ديگرى را كه در پيشگاه خدا مقامى دارند نيز بر آن افزوده و اعتراف به جواز توسل به آنها مى‌كند [2] بحث مشروح ديگرى نيز در اين زمينه در جلد چهارم صفحه 366 ذيل آيه 35 سوره مائده داشته‌ايم.

[1] از كتاب التوصل الى حقيقة التوسل".

[2] روح المعانى.