به هر حال توجه به محتواى اين آيه چنان آرامشى به انسان مؤمن مى‌دهد كه در برابر تمام حوادث مقاوم مى‌شود از هيچ مشكلى نمى‌ترسد و از هيچ پيروزى مغرور نمى‌گردد [1]

در آيه بعد به مساله" توحيد عبادت" بر اساس" توحيد خالقيت و رازقيت" اشاره كرده مى‌فرمايد:

" اى مردم نعمت خداوند را بر خودتان به ياد آوريد" (يا أَيُّهَا النَّاسُ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ‌).

درست فكر كنيد: اين همه مواهب و بركات، و اين همه امكانات حياتى كه در اختيار شما قرار گرفته و در آن غوطه‌وريد منشأ اصلى و سرچشمه آنها كيست؟!" آيا خالقى غير از خدا، از آسمان و زمين به شما روزى مى‌دهد"؟ (هَلْ مِنْ خالِقٍ غَيْرُ اللَّهِ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ‌).

چه كسى نور حياتبخش آفتاب، و قطرات زنده كننده باران، و امواج روحپرور نسيم را از آسمان به سوى شما مى‌فرستد؟ و چه كسى معادن و ذخائر زمين و مواد غذايى و انواع گياهان و ميوه‌ها و بركات ديگر را از اين زمين براى شما خارج مى‌كند؟

اكنون كه مى‌دانيد سرچشمه همه اين بركات اوست، پس بدانيد" معبودى جز او وجود ندارد و عبادت و پرستش تنها شايسته ذات پاك اوست" (لا إِلهَ إِلَّا هُوَ).

" با اينحال چگونه از طريق حق به سوى باطل منحرف مى‌شويد؟ و به‌

[1] قابل توجه اينكه ضمير در فلا ممسك لها به صورت مؤنث آمده، و در فلا مرسل له به صورت مذكر، چرا كه مرجع اولى كلمه" رحمت" است، و دومى كلمه" ما" و نيز ضمير در" من بعده" ظاهرا به خداوند باز مى‌گردد، يعنى بعد از خداوند هيچكس قادر به گشودن نيست- اين احتمال نيز داده شده است كه ضمير به امساك برگردد يعنى من بعد امساك اللَّه كه از نظر معنى تفاوت چندانى ندارد.