الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ).

او غنى على الاطلاق، و حميد از هر نظر است، چرا كه هر موهبتى در جهان است به او باز مى‌گردد، و هر كس هر چه دارد از او دارد، و خزائن همه خيرات به دست او است و اين دليل زنده غناى او مى‌باشد.

و از آنجا كه" حمد" به معنى ستايش بر كار نيكى است كه به اختيار از كسى سر مى‌زند و هر نيكى در جهان مى‌بينيم از سوى پروردگار است پس همه ستايشها از آن او است، حتى اگر ما زيبايى گل را مى‌ستائيم و جاذبه عشق‌هاى ملكوتى را توصيف مى‌كنيم و عظمت كار يك ايثارگر جانباز را ارج مى‌نهيم باز در حقيقت او را مى‌ستائيم كه اين زيبايى و آن جاذبه و عظمت نيز از او است، پس او" حميد على الاطلاق" است.

قبلا ذكر اين نكته را لازم مى‌دانيم كه مطابق آنچه در تفسير على بن ابراهيم آمده است:" گروهى از يهود، هنگامى كه پيرامون مساله روح از پيامبر ص سؤال كردند و قرآن در پاسخ آنها گفت: قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّي وَ ما أُوتِيتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِيلًا:" روح از فرمان پروردگار من است، و بهره شما از علم جز اندكى بيش نيست" اين سخن بر آنان گران آمد و از پيامبر ص پرسيدند كه آيا اين فقط در باره ما است، فرمود: نه، همه را شامل مى‌شود (حتى ما را).

ولى آنها افزودند اى محمد! تو در مورد خود گمان مى‌كنى بهره كمى از علم دارى در حالى كه قرآن به تو داده شده، و به ما هم تورات، در قرآنت آمده است" كسى كه حكمت به او داده شده خير كثير به او داده شده است" اين سخنان با هم سازگار نيست!