غرق شدند، كشتى تو در اين دريا بايد تقواى الهى باشد، و زاد و توشه‌ات ايمان، و بادبان اين كشتى توكل، و ناخداى آن عقل، و راهنماى آن علم، و سكان آن صبر است" [1] ب- در گفتار ديگرى به فرزندش در آداب مسافرت چنين مى‌گويد:

پسرم! هنگامى كه مسافرت مى‌كنى، اسلحه و لباس و خيمه و وسيله نوشيدن آب، و وسائل دوختن و داروهاى ضرورى را كه هم خود، و هم همراهانت از آن استفاده مى‌توانيد بكنيد بردار، و با همسفران در همه چيز جز در معصيت الهى همراهى كن.

پسرم! هنگامى كه با جمعى مسافرت كردى در كارهايت با آنها مشورت كن.

در صورت آنها تبسم نما.

در مورد زاد و توشه‌اى كه دارى سخاوتمند باش.

هنگامى كه تو را صدا زنند پاسخ گو و اگر از تو كمك بخواهند آنها را يارى كن.

تا مى‌توانى سكوت اختيار كن.

نماز بسيار بخوان.

در مركب و آب و غذا كه دارى سخاوتمند باش.

اگر از تو گواهى به حق بطلبند گواهى ده.

اگر از تو مشورتى بخواهند براى به دست آوردن نظر صائب كوشش كن و بدون انديشه و تامل كافى پاسخ مگو، و تمام نيروى تفكرت را براى جواب مشورت به كار گير كه هر كس در پاسخ مشورت خالصترين نظر خود را اظهار نكند، خداوند نعمت تشخيص و انديشه را از او مى‌گيرد.

هنگامى كه ببينى همراهان تو راه مى‌روند، و تلاش مى‌كنند، با آنها به‌

[1]" اصول كافى" جلد اول صفحه 13 (كتاب العقل و الجهل).