" زخمهاى نيزه التيام مى‌يابد اما زخم زبان التيام پذير نيست" در روايات اسلامى نيز اهميت فوق العاده‌اى به اين مطلب داده شده است، در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم خداوند عز و جل مى‌فرمايد:

" ليأذن بحرب منى من آذا عبدى المؤمن!:

" آن كس كه بنده مؤمن مرا بيازارد اعلان جنگ با من مى‌دهد"! [1] بعضى از مفسران گفته‌اند كه از لحن آيه استفاده مى‌شود گروهى در مدينه بوده‌اند كه براى افراد با ايمان شايعه‌پراكنى مى‌كردند، و نسبتهاى ناروا به آنها مى‌دادند (و حتى پيامبر خدا از زبان اين موذيان در امان نبود) همان گروهى كه در جوامع ديگر و مخصوصا در جوامع امروز نيز كم نيستند و كار آنها توطئه بر ضد نيكان و پاكان، و ساختن و پرداختن دروغها و تهمتهاست.

قرآن شديدا آنها را مورد سختترين حملات خود قرار داده و اعمال آنان را بهتان و گناه آشكار معرفى كرده است.

شاهد اين سخن در آيات بعد نيز خواهد آمد.

در حديث ديگر كه" امام على بن موسى الرضا" از جدش پيامبر نقل كرده چنين آمده است‌

من بهت مؤمنا او مؤمنة او قال فيه ما ليس فيه اقامه اللَّه تعالى يوم القيامه على تل من نار حتى يخرج مما قاله فيه!:

" كسى كه مرد يا زن مسلمانى را بهتان زند يا در باره او سخنى بگويد كه در او نيست خداوند او را در قيامت روى تلى از آتش قرار مى‌دهد تا از عهده آنچه گفته برآيد"! [2]

[1]" اصول كافى" جلد 2 صفحه 35.

[2] بحار الانوار جلد 75 صفحه 194.