نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 17 صفحه : 423
آمده بود.
در حقيقت لعن و طرد از رحمت آنهم از سوى خداوندى كه رحمتش گسترده و بى پايان
است بدترين نوع عذاب محسوب مىشود، به خصوص كه اين طرد از رحمت هم در دنيا باشد و
هم در آخرت (چنان كه در آيه مورد بحث اينگونه است).
و شايد به همين جهت مساله" لعن" قبل از" عذاب مهين" ذكر
شده.
تعبير به" اعد" (آماده كرده است) دليل بر تاكيد و اهميت اين عذاب
است
***
آخرين آيه مورد بحث از ايذاء مؤمنان سخن مىگويد و براى آن بعد از ايذاء
خدا و پيامبر ص اهميت فوق العادهاى قائل مىشود، مىفرمايد:" كسانى كه مردان
و زنان با ايمان را به خاطر كارى كه انجام ندادهاند آزار مىدهند، محتمل بهتان و
گناه آشكارى شدهاند" (وَ
الَّذِينَ يُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ بِغَيْرِ مَا اكْتَسَبُوا
فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِيناً).
چرا كه مؤمن از طريق ايمان پيوندى با خدا و پيامبرش دارد، و به همين دليل در
اينجا در رديف خدا و پيامبرش قرار گرفته.
تعبير" بِغَيْرِ مَا اكْتَسَبُوا" اشاره به اين است كه آنها مرتكب گناهى نشدهاند كه
موجب ايذاء و آزار باشد، و از اينجا روشن مىشود كه هر گاه گناهى از آنان سر زند
كه مستوجب حد و قصاص و تعزير باشد اجراى اين امور در حق آنها اشكالى ندارد، و
همچنين امر به معروف و نهى از منكر مشمول اين سخن نيست.
مقدم داشتن" بهتان" بر" اثم مبين" به خاطر اهميت آنست،
چرا كه بهتان از بزرگترين ايذاءها محسوب مىشود، و جراحت حاصل از آن حتى از جراحات
نيزه و خنجر سختتر است، آن گونه كه شاعر عرب نيز گفته:
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 17 صفحه : 423