حالى كه در آيه 31 سوره" نور" آنها نيز به عنوان محارم مطرح شده‌اند.

پاسخ اين سؤال نيز روشن است، زيرا در اين آيه منحصرا سخن از حكم همسران پيامبر ص در ميان است، و مى‌دانيم پيغمبر ص در زمان نزول اين آيات نه پدرش در حيات بود، و نه اجدادش و نه فرزند پسرى داشت (باز هم دقت كنيد) [1] عدم ذكر برادران و خواهران" رضاعى" و مانند آن نيز به خاطر آنست كه آنها در حكم برادر و خواهر و ساير محارم محسوب مى‌شوند و نياز به ذكر مستقل ندارند.

و در پايان آيه لحن سخن را از" غائب" به" خطاب" تغيير داده، همسران پيامبر ص را مخاطب ساخته مى‌گويد:" تقوا را پيشه كنيد كه خداوند بر هر چيزى آگاه است"، و هيچ چيز بر او مخفى و پنهان نيست (وَ اتَّقِينَ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ شَهِيداً).

چه اينكه حجاب و پرده، و مانند اينها همه وسائلى براى حفظ از گناه بيش نيست، ريشه اصلى همان تقوا است كه اگر نباشد حتى اين وسائل نيز سودى نخواهد بخشيد.

ذكر اين نكته نيز در اينجا لازم به نظر مى‌رسد كه" نسائهن" (زنان آنها) اشاره به زنان هم كيش و مسلمان است، زيرا همانگونه كه در تفسير سوره" نور" گفتيم براى زنان مسلمان شايسته نيست كه در برابر زنان غير مسلمان‌

[1] مورخان براى پيامبر اسلام (ص) سه پسر ذكر كرده‌اند:" قاسم" و" عبد اللَّه" (ملقب به طيب و طاهر) كه از" خديجه" بودند، و هر دو در طفوليت در مكه بدرود حيات گفتند، و" ابراهيم" كه در سال هشتم هجرت متولد گرديد و بيش از 18 يا 16 ماه زندگى نكرد، و به هر حال هيچكدام به هنگام نزول سوره احزاب وجود نداشتند و ابراهيم هم بعد از اين ماجرا متولد شد و در طفوليت چشم از جهان بر بست (به اسد الغابه و ساير كتب تاريخ و رجال مراجعه شود).