و صاحب تمام كمالات، و منزه از هر گونه عيب و نقص است.

توجه مداوم به چنين حقيقتى كه داراى چنان اوصافى است روح انسان را به نيكيها و پاكيها سوق مى‌دهد، و از بديها و زشتيها پيراسته مى‌دارد، و به تعبير ديگر بازتاب صفات او در جان انسان تجلى مى‌كند.

توجه به چنين معبود بزرگى موجب احساس حضور دائم در پيشگاه او است، و با اين احساس فاصله انسان از گناه و آلودگى بسيار زياد مى‌شود.

ياد او ياد آورى مراقبت او است، ياد حساب و جزاى او است، ياد دادگاه عدل او و بهشت و دوزخ او است و چنين يادى است كه جان را صفا، و دل را نور و حيات مى‌بخشد.

به همين دليل در روايات اسلامى آمده است كه هر چيز اندازه‌اى دارد جز ياد خدا كه هيچ حد و مرزى براى آن نيست! امام صادق ع طبق روايتى كه در اصول كافى آمده مى‌فرمايد:

ما من شى‌ء الا و له حد ينتهى اليه الا الذكر، فليس له حد ينتهى اليه!:

" هر چيز حدى دارد كه وقتى به آن رسد پايان مى‌پذيرد جز ذكر خدا كه حدى كه با آن پايان گيرد ندارد".

سپس مى‌افزايد:

فرض اللَّه عز و جل الفرائض، فمن اداهن فهو حدهن، و شهر رمضان فمن صامه فهو حده، و الحج فمن حج حده، الا الذكر، فان اللَّه عز و جل لم يرض منه بالقليل و لم يجعل له حدا ينتهى اليه، ثم تلا: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا:

" خداوند نمازهاى فريضه را واجب كرده است، هر كس آنها را ادا كند حد آن تامين شده، ماه مبارك رمضان را هر كس روزه بگيرد حدش انجام گرديده و حج را هر كس (يك بار) بجا آورد همان حد آن است، جز ذكر اللَّه كه خداوند به مقدار قليل آن راضى نشده و براى كثير آن نيز حدى قائل نگرديده، سپس به عنوان شاهد اين سخن آيه" يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً ..."