مقابل اعمالى كه انجام مى‌دادند" (نُزُلًا بِما كانُوا يَعْمَلُونَ‌).

تعبير به" نزل" كه معمولا به چيزى گفته مى‌شود كه براى پذيرايى مهمان آماده مى‌كنند اشاره لطيفى است به اين جهت كه از مؤمنان در بهشت دائما همچون ميهمان پذيرايى مى‌شود، در حالى كه دوزخيان- چنان كه در آيه بعد خواهد آمد- همچون زندانيانى هستند كه هر وقت هوس بيرون آمدن كنند باز گردانده مى‌شوند! و اگر مى‌بينيم در آيه 102 سوره كهف چنين آمده: إِنَّا أَعْتَدْنا جَهَنَّمَ لِلْكافِرِينَ نُزُلًا:" ما جهنم را براى پذيرايى كافران آماده ساختيم" در حقيقت از قبيل‌ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ‌ است، كنايه از اينكه بجاى پذيرايى، آنها را مجازات و بجاى بشارت آنها را تهديد مى‌كند.

بعضى معتقدند كه" نزل" نخستين چيزى است كه با آن از ميهمان تازه وارد پذيرايى مى‌شود (همان چاى و شربت در زمان ما) بنا بر اين اشاره لطيفى است به اينكه جنات ماوى با تمام نعمتها و بركاتش نخستين وسيله پذيرايى از اين ميهمانان الهى است، و به دنبال آن مواهب در بركات ديگرى است كه هيچكس جز خدا نمى‌داند!.

تعبير به" فَلَهُمْ جَنَّاتُ‌" مى‌تواند اشاره به اين نكته نيز باشد كه خداوند باغهاى بهشت را عاريتى به آنها نمى‌دهد، بلكه براى هميشه به آنها تمليك مى‌كند، به گونه‌اى كه هرگز احتمال زوال اين نعمتها آرامش فكر آنها را بر هم نمى‌زند.