آيه بعد هدف نهايى نزول قرآن را با اين عبارت بازگو مى‌كند:" اين كتاب حكيم مايه هدايت و رحمت براى نيكوكاران است" (هُدىً وَ رَحْمَةً لِلْمُحْسِنِينَ‌).

" هدايت" در حقيقت مقدمه‌اى است براى" رحمت پروردگار"، چرا كه انسان نخست در پرتو نور قرآن حقيقت را پيدا مى‌كند و به آن معتقد مى‌شود، و در عمل خود آن را به كار مى‌بندد، و به دنبال آن مشمول رحمت واسعه و نعمتهاى بى پايان پروردگار مى‌گردد.

قابل توجه اينكه در اينجا قرآن، مايه هدايت و رحمت" محسنين" شمرده شده، و در آغاز سوره نمل، مايه هدايت و بشارت" مؤمنين" (هُدىً وَ بُشْرى‌ لِلْمُؤْمِنِينَ‌).

و در آغاز سوره بقره، مايه هدايت" متقين" (هُدىً لِلْمُتَّقِينَ‌).

اين تفاوت تعبير ممكن است به خاطر آن باشد كه بدون تقوا و پرهيزگارى روح تسليم و پذيرش حقائق در انسان زنده نمى‌شود، و طبعا هدايتى در كار نخواهد بود.

و از اين مرحله پذيرش حق كه بگذريم، مرحله ايمان فرا مى‌رسد كه علاوه بر هدايت، بشارت به نعمتهاى الهى نيز وجود خواهد داشت.

و اگر از مرحله تقوى و ايمان فراتر رويم و به مرحله عمل صالح برسيم رحمت خدا نيز در آنجا افزوده مى‌شود.

بنا بر اين سه آيه فوق، سه مرحله پى در پى از مراحل تكامل بندگان خدا را بازگو مى‌كند: مرحله پذيرش حق، مرحله ايمان و مرحله عمل، و قرآن در اين سه مرحله به ترتيب مايه" هدايت" و" بشارت" و" رحمت" است (دقت كنيد).