كه آنها بوى باران از لابلايش به مشام مى‌رسد.

چند لحظه مى‌گذرد، ابرها در آسمان گسترده مى‌شوند، غليظتر و فشرده‌تر مى‌گردند، و سپس باران شروع مى‌شود، گودالها از آب زلال پر مى‌شود، جويهاى كوچك و بزرگ از اين مائده آسمانى لبريز مى‌گردد، زندگى و حيات در زمينهاى خشك و هم در اعماق دل اين بيابانگردان جوانه مى‌زند، برق اميد در دلهاشان مى‌درخشد و ابرهاى تاريك ياس و نوميدى كنار مى‌رود.

تكرار كلمه" قبل" در آيه ظاهرا براى تاكيد است، مى‌گويد: چند لحظه قبل از باران- آرى چند لحظه قبل از آن- چهره‌ها عبوس، و قيافه‌ها در هم بود، اما ناگهان باران مى‌بارد و لبخند شادى بر لبها نقش مى‌بندد، چه موجود ضعيفى است انسان و چه خداى مهربانى است او.

در فارسى نيز گاهى زمان را براى تاكيد تكرار مى‌كنيم، مى‌گوئيم تا ديروز- بله تا همين ديروز- فلانى با من دوست بود، ولى الان شديدا دشمن شده و هدف از اين تكرار تاكيد بر تغيير حالات انسان است.

تكيه روى جمله" فانظر" (بنگر) اشاره به اين است كه آن قدر آثار رحمت الهى در احياى زمينهاى مرده بوسيله نزول باران آشكار است كه با يك نگاه كردن بدون نياز به جستجوگرى بر هر انسان ظاهر مى‌شود.

تعبير به" رحمت الهى" در مورد باران، اشاره به آثار پر بركت آن از جهات مختلف است.

باران، زمينهاى خشك را آبيارى و بذر گياهان را پرورش مى‌دهد.