38- چون چنين است حق نزديكان و مسكينان و ابن سبيل را ادا كن اين براى آنها كه رضاى خدا را مى‌طلبند بهتر است و چنين كسانى رستگارانند.

39- آنچه را به عنوان ربا مى‌پردازيد تا در اموال مردم فزونى يابد نزد خدا فزونى نخواهد يافت و آنچه را به عنوان زكات مى‌پردازيد و تنها رضاى خدا را مى‌طلبيد كسانى كه چنين مى‌كنند داراى پاداش مضاعفند.

40- خداوند همان كسى است كه شما را آفريد سپس روزى داد بعد ميميراند سپس زنده مى‌كند آيا هيچيك از شريكانى كه براى خدا ساخته‌ايد چيزى از اين كارها را مى‌توانند انجام دهند منزه است او و برتر است از آنچه شريك براى او قرار مى‌دهند.

تفسير:

نخستين آيه مورد بحث هم چنان از" توحيد ربوبيت" سخن مى‌گويد، و به تناسب بحثى كه در آيات گذشته آمده بود كه بعضى از كم‌ظرفيتان با روى آوردن نعمت، مغرور و با مواجه شدن بلا، مايوس مى‌شوند، چنين مى‌فرمايد:

" آيا آنها نمى‌دانند كه خداوند روزى را براى هر كس بخواهد گسترده و براى هر كس بخواهد تنگ مى‌سازد" (أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ).

نه ظهور نعمتها بايد مايه غرور و فراموشكارى و طغيان شود، و نه پشت كردن آن مايه ياس و نوميدى كه وسعت و ضيق روزى به دست خدا است، گاهى مصلحت را در اول مى‌بيند و گاه در دوم.

درست است كه عالم، عالم اسباب است و آنها كه تلاشگرند و سختكوشند معمولا بهره بيشترى از روزيها دارند و آنها كه تنبلند و سست و كم تلاش، بهره كمترى، ولى در عين حال اين يك قاعده كلى و هميشگى نيست، چرا كه گاه افراد بسيار جدى و لايقى را مى‌بينيم كه هر چه مى‌دوند به جايى نمى‌رسند، و به عكس گاه افراد كم دست و پا را مشاهده مى‌كنيم كه درهاى روزى از هر سو به روى آنها گشوده است!.