در آيه بعد به عنوان تهديد به اين افراد كم‌ظرفيت مشرك كه به هنگام نيل به نعمتها خدا را به دست فراموشى مى‌سپارند مى‌گويد:" بگذار نعمتهايى را كه ما به آنها داده‌ايم كفران كنند" و هر كار از دستشان ساخته است انجام دهند (لِيَكْفُرُوا بِما آتَيْناهُمْ‌).

" و تا مى‌توانيد از اين نعمتهاى زودگذر دنيا بهره گيريد" (فَتَمَتَّعُوا).

" اما به زودى نتيجه شوم اعمال خويش را خواهيد دانست" (فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ‌) [1] گرچه مخاطب، مشركانند، ولى بعيد نيست آيه مفهوم وسيعى داشته باشد كه تمام كسانى را كه به هنگام رو آوردن نعمتها خدا را فراموش كرده و تنها به تمتع و بهره‌گيرى از اين نعم پرداخته، و بخشنده نعمت‌ها را از ياد مى‌برند، شامل گردد.

بديهى است به كار بردن صيغه امر در اينجا به عنوان تهديد است.

" ام" در اينجا براى استفهام است، و استفهام جنبه انكارى و توبيخ را دارد

[1] لام در جمله ليكفروا لام امر است و اين امر به عنوان تهديد مى‌باشد و جمله تمتعوا نيز امر ديگرى است كه آنهم جنبه تهديد دارد، هر چند اولى به صورت امر غائب و دومى به صورت امر حاضر است گويى در آغاز آنها را غائب فرض كرده و سپس براى شدت بخشيدن در تهديد، آنها را مواجه قرار مى‌دهد و مخاطب مى‌سازد ولى بعضى از مفسران لام را لام عاقبت دانسته‌اند يعنى سرانجام كار آنها كفران به نعمتهاى الهى شد، ولى معنى اول با ذيل آيه سازگارتر است.