به اين معنى كه هر زمان عاملى پيدا شود كه انسان را از نظر عقيده و عمل از اصل توحيد منحرف سازد بايد به سوى او بازگردد، و هر قدر اين امر تكرار شود مانعى ندارد تا سرانجام پايه‌هاى فطرت آن چنان محكم و موانع و دوافع آن چنان سست و بى اثر گردد كه بطور مداوم در جبهه توحيد بايستيد، و مصداق تام" فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً" گردد.

قابل توجه اينكه:" اقم وجهك" به صورت مفرد آمده،" منيبين" به صيغه جمع، اين نشان مى‌دهد كه دستور اول گرچه مفرد است و مخاطب آن پيامبر ص مى‌باشد، ولى در حقيقت همه مؤمنين و مسلمين مخاطبند.

و به دنبال دستور" انابه" و بازگشت، دستور به" تقوا" مى‌دهد كه جامع همه اوامر و نواهى الهى است، مى‌فرمايد" از خداوند بپرهيزيد" (وَ اتَّقُوهُ‌).

يعنى از مخالفت فرمان او.

سپس از ميان تمام اوامر تكيه و تاكيد بر موضوع نماز كرده، مى‌گويد:

" و نماز را بر پا داريد" (وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ).

چرا كه نماز در تمام ابعادش مهمترين برنامه مبارزه با شرك و مؤثرترين وسيله تقويت پايه‌هاى توحيد و ايمان به خدا است.

لذا از ميان تمام نواهى نيز روى" شرك" تكيه مى‌كند و مى‌گويد:" و از مشركان نباشيد" (وَ لا تَكُونُوا مِنَ الْمُشْرِكِينَ‌).

چرا كه شرك بزرگترين گناه و اكبر كبائر است كه هر گناهى را ممكن است خداوند ببخشد اما شرك را هرگز نخواهد بخشيد چنان كه در آيه 48 نساء مى‌خوانيم: إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ:" خداوند شرك را نمى‌بخشد ولى كمتر از آن را براى هر كس بخواهد مى‌بخشد.

پيدا است كه دستورات چهارگانه‌اى كه در اين آيه آمده همه تاكيدى است بر مساله توحيد و آثار عملى آن، اعم از توبه و بازگشت به سوى خدا، تقوا،